Dialog społeczny i rokowania zbiorowe w sektorze szpitalnym w czasie pandemii COVID 19

W krajach o długiej tradycji współpracy między partnerami społecznymi dialog społeczny i rokowania zbiorowe odegrały znaczącą rolę w stawianiu czoła niektórym wyzwaniom, jakie pandemia COVID 19 postawiła przed sektorem szpitalnym. Negocjacje między partnerami społecznymi miały kluczowe znaczenie m.in. dla uzgodnienia zmian w organizacji pracy, które są niezbędne do rozwiązania kryzysu zdrowotnego, oraz dla skutecznego przyznania dodatkowego finansowania i dodatkowych zasobów.

Podczas kryzysu związanego z COVID 19 dialog społeczny i rokowania zbiorowe miały zasadnicze znaczenie dla znalezienia rozwiązań problemów w sektorze szpitalnym w niektórych krajach, w których zazwyczaj nie odgrywają one kluczowej roli. Na przykład w Bułgarii, na Cyprze, w Czechach, Estonii i na Malcie nastąpiło ożywienie dialogu społecznego w sektorze szpitalnym. Z kolei w krajach najbardziej dotkniętych środkami oszczędnościowymi w sektorze opieki zdrowotnej w następstwie kryzysu finansowego z lat 2007–2008 – mianowicie w Grecji, Portugalii i Hiszpanii – i których systemy opieki zdrowotnej nie odzyskały w pełni sprawności po cięciach personelu i zamrożeniu płac w tym okresie, rządy wdrożyły przepisy bez udziału partnerów społecznych, którzy odegrali ograniczoną rolę w zarządzaniu ogólną reakcją.

Pandemia sprawiła, że partnerzy społeczni w sektorze szpitalnym zaangażowali się w tematy wykraczające poza tradycyjne kwestie płac i czasu pracy. Potrzeba zabezpieczenia potencjału kadrowego w szpitalach często wymagała ich zaangażowania w dostosowanie praktyk organizacji pracy i realokację personelu oraz w inne działania związane z ochroną zdrowia i bezpieczeństwa personelu.

Pandemia pogłębiła istniejące niedobory pracowników i prawdopodobnie doprowadzi do większej międzynarodowej konkurencji w zakresie rekrutacji pracowników sektora zdrowia. Partnerzy społeczni w tym sektorze są coraz bardziej zaniepokojeni wpływem, jaki wysoki poziom stresu i obciążenia pracą może mieć na zatrzymanie pracowników, ponieważ są to czynniki często związane z chęcią odejścia pracowników z sektora.

Z ustaleń wynika, że tam, gdzie dialog społeczny i rokowania zbiorowe odgrywały istotną rolę w rozwiązywaniu problemów, z jakimi borykał się sektor szpitalny w czasie pandemii COVID 19, reakcje były lepsze i szybciej opracowywane. Zwraca to uwagę na fakt, że dobrze funkcjonujący dialog społeczny i rokowania zbiorowe mają kluczowe znaczenie dla silnego sektora szpitalnego i mogą zwiększyć gotowość UE na potencjalne przyszłe kryzysy zdrowotne.